Τα Μαχόμενα Παιδιά Σήμερα

Σήμερα, παρά την τεχνολογική πρόοδο, ο πολιτισμός μας μοιάζει εύθραυστος, λόγω της βίας και της ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού. Έχοντας ως παραδείγματα τους πολέμους στη Γάζα και την Ουκρανία, στους οποίους (με βάση πρόσφατα στοιχεία της Unisef) το μεγαλύτερο ποσοστό νεκρών είναι άμαχος πληθυσμός, πρέπει να αναρωτηθούμε: δικαιούται ο πολιτισμός μας να παραμένει απαθής για τις τραγικές συνέπειες στη ζωή των παιδιών που ζουν σε εμπόλεμες ζώνες, τη στιγμή μάλιστα που διακηρύσσουμε την ανάγκη προστασίας των Δικαιωμάτων του ανθρώπου και του παιδιού;   

Όπως προαναφέρθηκε, στους σύγχρονους πολέμους το μεγαλύτερο μέρος των θυμάτων αποτελούν τα γυναικόπαιδα, δηλαδή ο άμαχος πληθυσμός και κυρίως τα παιδιά. Παρά τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία του άμαχου πληθυσμού, ακόμα κι αν κάποιο παιδί  καταφέρει να επιβιώσει μέσα στη φρίκη του πολέμου, θα μείνει σημαδεμένο από αυτόν, όχι μόνο σωματικά (ακρωτηριασμοί, αναπηρίες κ.α.) αλλά κυρίως ψυχοσυναισθηματικά (PTSD, μετατραυματικό στρες). Ο πόλεμος τραυματίζει ανεπανόρθωτα την ψυχή των παιδιών καθώς, υποχρεώνονται να επιβιώσουν μέσα στη βία και τη φρίκη,  χάνουν την αθωότητα τους, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την απώλεια της οικογένειας και των φίλων, τον υποσιτισμό, την έλλειψη παιδείας και περίθαλψης, την αποξένωση, τη συνεχή απειλή του θανάτου, την προσφυγιά και τα προβλήματα που αυτή συνεπάγεται. 

Είναι επίσης αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι για τα παιδιά που γεννιούνται μέσα στον πόλεμο,  ο πόλεμος είναι το μόνο που ξέρουν. Μεγαλώνοντας σε ένα σκληρό περιβάλλον θεωρώντας πως όλα λύνονται με τη βία, χάνουν την αθωότητά τους και δεν γνωρίζουν ποτέ τη χαρά που πρέπει να νιώσει ένα παιδί, αφού αναγκάζονται να να ενηλικιωθούν πολύ γρήγορα. Όλα αυτά αποτελούν ξεκάθαρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους για επιβίωση, ειρήνη, την δυνατότητα να ζουν σε ασφαλές περιβάλλον και το πιο σημαντικό από όλα, το δικαίωμα στη ζωή!

    Όλοι εμείς οι νέοι, τώρα, που δεν ζούμε τον πόλεμο, αλλά τον παρακολουθούμε προστατευμένοι και ασφαλείς από μακριά, μπορούμε  άραγε να κάνουμε  κάτι για να βοηθήσουμε τα αθώα θύματα του πολέμου;

    Το πρόβλημα ήταν πάντα η αδράνεια. Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένα νέο άτομο είναι να ενεργοποιηθεί και να δράσει ενάντια στον πόλεμο. Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί για παράδειγμα, αν όλοι οι νέοι αποφάσιζαν να συμμετάσχουν σε     υπέρ της ειρήνης και κατά των βίαιων φαινομένων που παραβιάζουν τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία του άμαχου πληθυσμού. Προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να συμβάλλει και η κινητοποίηση για ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στα οποία οι νέοι είναι ιδιαίτερα ενεργοί.  

    Μία ακόμα επιλογή είναι ο εθελοντισμός. Η συμμετοχή σε εθελοντικές οργανώσεις που προσφέρουν βοήθεια σε θύματα πολέμου είναι ένας τρόπος να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας για αυτούς τους ανθρώπους.  Η συμμετοχή αυτή μπορεί να αποτελεί προσφορά χρημάτων ή εθελοντικής εργασίας και οργάνωση φιλανθρωπικών εκδηλώσεων για τη βοήθεια παιδιών που ζουν στον πόλεμο. Ιδιαίτερα στα πλαίσια του σχολείου,  οι μαθητές θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε προγράμματα σε συνεργασία με οργανώσεις που μάχονται για τα δικαιώματα του παιδιού.

    Συνοψίζοντας, καταλαβαίνουμε πως ο πόλεμος πλήττει το πιο σημαντικό και ευαίσθητο κομμάτι της ανθρωπότητας, τα παιδιά, και τους στερεί το μόνο αγαθό που τους ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, την αθωότητα. Όμως εμείς οι νέοι που έχουμε την τύχη να ζούμε σε ένα ασφαλές και ελεύθερο περιβάλλον, οφείλουμε να αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο. Μπορεί η βοήθεια που θα προσφέρουμε να μην είναι ικανή  να φέρει μια ριζική  ανατροπή, ώστε να σταματήσουν οι πόλεμοι και να διασφαλιστούν τα δικαιώματα του άμαχου πληθυσμού, ωστόσο ακόμη και μια μικρή αλλαγή μπορεί να είναι καθοριστικής σημασίας, για όλες εκείνες τις νέες ψυχές που κάθε μέρα χάνονται.

Μάριος Παπαδόπουλος Γ3 2024-205